Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tytułowy bohater książki dla dzieci autorstwa Arlety Remiszewskiej „Kot Erwin i tajemnica milczącej kukułki” to bardzo wrażliwy zwierzak. Lubi odbywać nocne przechadzki, obserwować ludzi i koić ich smutki. Zazwyczaj czeka na odgłos kukułki, który to obwieszczał północ, bo, jak twierdzi, „ dopiero po północy [ludzie] odkrywali duszę”[1]. Pewnej nocy kukułka milknie. Kto ją wyłączył? Jaki miał powód? Kot Erwin rozpoczyna śledztwo. Nie spocznie, dopóki nie znajdzie winowajcy.

Na początku muszę doprecyzować, że „Kot Erwin i tajemnica milczącej kukułki” to nie jest kryminał dla dzieci, a przynajmniej nie w klasycznym rozumieniu tego słowa. Sprawa kryminalna jest jego istotną częścią, ale nie istotą. Podoba mi się, jak jest prowadzona. Erwin zadaje trafne pytania o możliwości i umiejętności potrzebne do wyłączenia zegara oraz skrupulatnie rozpisuje motywy. Co prawda przy niektórych podejrzanych mogą się one wydawać nieco wydumane, ale motyw to motyw.

Arleta Remiszewska włożyła do książki swojego autorstwa duże garście astronomii i psychologii. Wspominałam już, że Erwin jest wyjątkowo wrażliwym kotem. Dokładnie analizuje on postawy i zachowania ludzi, zastanawia się, co pod nimi się kryje. Najmocniej doskwiera im chyba samotność. A co z astronomią? Mamy tu dwóch ważnych bohaterów, którzy parają się tą dziedziną. Dzięki nim i popsutemu zegarowi autorka opowie co nieco o względności czasu.

Wydaje mi się, że to aspekt psychologiczny jest intencją autorki, a sprawa kryminalna jedynie narzędziem do jego przedstawienia, Co istotne to to, że nadaje on książce leniwy, melancholijny klimat. A może to kocia perspektyw to sprawia? Co by to nie było należy uwzględnić to przy decyzji o przeczytaniu tej książki. Zdecydowanie nie jest dla dzieci, które lubią, jak dużo się dzieje. Raczej dla spokojnych wrażliwych czytelników lubiących zagłębiać tajniki ludzkiej duszy oraz dla miłośników kotów. Myślę, że ci bardziej cierpliwi fani kryminałów również docenią to, jak Arleta Remiszewska poprowadziła intrygę w powieści.

[1] Arleta Remiszewska, „Kot Erwin i tajemnica milczącej kukułki”, wyd. Czytalisek, Gliwice 2023, s. 88.

Tytułowy bohater książki dla dzieci autorstwa Arlety Remiszewskiej „Kot Erwin i tajemnica milczącej kukułki” to bardzo wrażliwy zwierzak. Lubi odbywać nocne przechadzki, obserwować ludzi i koić ich smutki. Zazwyczaj czeka na odgłos kukułki, który to obwieszczał północ, bo, jak twierdzi, „ ...

Rozwiń

Zwiń

Kuki, Gabi i Blubek – bohaterowie cyklu „Magiczne drzewo” autorstwa Andrzeja Maleszki – mają poważne zmartwienie. Dyrektor ogłasza, że teren, na którym stoi ich szkoła ma zostać sprzedany, a ta zostanie wyburzona. Wygląda na to, że przyjaciele nie spotkają się już po wakacjach. Bohaterowie wyruszają na poszukiwanie magicznego przedmiotu, który ma pomóc im ocalić szkołę i go znajdują, ale jest on niekompletny. Nie mogą w pełni użyć jego mocy. Bohaterowie się nie poddają. Wierzą, że znajdą brakującą parę. Będą musieli zmierzyć się z przebiegłymi oszustami, którzy również pożądają magicznego przedmiotu.

Dla wielu czytelników cykl „Magiczne drzewo” to wzór książki przygodowej. Ciężko się z tym nie zgodzić, bo akcja jest wyjątkowo dynamiczna. Dzieje się tu istne szaleństwo razy milion, ale bohaterowie nie działają po omacku. Dokładnie analizują, jakie skutki mogą wywołać ich życzenia i jak je najlepiej sformułować. Szczególnie, że magiczny przedmiot ma swoje ograniczenia. Andrzej Maleszka świetnie rozpisuje ten proces. Aranżuje tzw. burzę mózgów, gdzie każda z postaci może podzielić się własnym pomysłem. Chętnie „główkowałam” z nimi.

„Magiczne drzewo” to magia, a autor podkreśla, że z magią należy obchodzić się ostrożnie, a nawet „za zimo”. Czar rzucony w złości może przynieść więcej złego niż dobrego. Trudno samemu, go „odkręcić”. W „Zaginionej parze” Andrzej Maleszka zestawia grupę przyjaciół i samotną bohaterkę. Na jej przykładzie pokazuje, że rzeczy szczęścia nie dają, że człowiek potrzebuje drugiego człowieka.

Co tu dużo pisać. „Zaginiona para” to po prostu fajowa książka. Jestem przekonana, że szalone, a czasami też niebezpieczne przygody, Gabi, Kukiego i Blubka was porwą. Dynamika tej powieści przyprawia o rumieńce. Dajcie się wciągnąć w wir magicznej przygody.

Kuki, Gabi i Blubek – bohaterowie cyklu „Magiczne drzewo” autorstwa Andrzeja Maleszki – mają poważne zmartwienie. Dyrektor ogłasza, że teren, na którym stoi ich szkoła ma zostać sprzedany, a ta zostanie wyburzona. Wygląda na to, że przyjaciele nie spotkają się już po wakacjach. Bohaterowie...

Rozwiń

Zwiń

Bohaterami książki, o której chcę wam dziś opowiedzieć są egzotyczne zwierzęta – wombat i kangur. Przeniesiemy się do miejsca, w którym one żyją, czyli do Australii. Rodzinka wombatów, którą wykreował Marcin Kozioł lubi czytać, a tytułowa Malinka idzie oddać książki do biblioteki. Towarzyszy jej mama kangur i jej syn. Nagle maluch znika. Czyżby wpadł z torby? Wystraszona mama zaczyna poszukiwania, a Malinka Wombat jej w tym pomaga.

Pani Kangurowa „dawno już mówiła synkowi, że gdyby się zgubił, ma siedzieć i czekać na mamę dokładnie tam, gdzie ostatnio ją widział. A mama na pewno po niego wróci”[1]. To jest bardzo ważny cytat, który należy wbijać dzieciom do głowy. Sytuacja, kiedy gubi się maluch jest stresująca dla obu stron i dziecko musi wiedzieć, jak zachować się mimo strachu. Wystraszony, błąkając się po ulicy wyłącznie wydłuży czas poszukiwania. Dobra jest również strategia zaproponowana w książce „Zuzia się zgubiła”, gdzie mama tłumaczy córce, dokąd może udać się po pomoc. Ja mam też w zwyczaju ustalenie miejsca zbiórki, kiedy jestem z dziećmi w zatłoczonych miejscach. Jednak zdarza się i tak, że pociecha zapodzieje się po prostu. Oddali się bo widziała kogoś w podobnej kurtce co opiekun i wydawało jej się, że ten się odchodzi. Dlatego ważne jest, aby dziecko wiedziało, jak ma się zachować.

W książce „Malinka Wombat i Kangurek” Marcin Kozioł przemyca co nieco informacji, o tych niecodziennych zwierzętach. Nie jest tego dużo, bo fabuła determinuje, co można w nią wpleść, ale dowiemy się trochę o norkach wombatów, albo torbach i susach kangurów. Autor zrobił to naprawdę sprawnie. Tak, że cechy tych zwierząt stały się tłem dla opisywanej przygody.

„Malinka Wombat i Kangurek” to publikacja 3 w 1. Jest przygoda, morał i edukacja. Temat zgubienia się dziecka, jaki porusza Marcin Kozioł w tej książce, jest niezwykle ważny dla każdego z opiekunów. On nie może być zbagatelizowany. Bajki pomagają dziecku zapamiętać, jak się zachować w trudnych momentach, bo nie są suchym nakazem czy zakazem, a opisują cały kontekst sytuacji. Maluch utożsamia się z bohaterem i przypomina sobie, jak ten poradził sobie w podobnych okolicznościach.

[1] Marcin Kozioł, „Malinka Wombat i Kangurek”, wyd. Bumcykcyk, Nowa Iwiczna 2023, s. 22.

Bohaterami książki, o której chcę wam dziś opowiedzieć są egzotyczne zwierzęta – wombat i kangur. Przeniesiemy się do miejsca, w którym one żyją, czyli do Australii. Rodzinka wombatów, którą wykreował Marcin Kozioł lubi czytać, a tytułowa Malinka idzie oddać książki do biblioteki. Towarzys...

Rozwiń

Zwiń

Podobno myszy uwielbiają ser. Kiedy Mona Mysia widzi litery SER... na miejskim muzeum bez zastanowienia przekracza jego próg. A w środku... Mała bohaterka doświadczy sztuki na własnym ciele. Stanie się częścią prac znanych artystów, takich jak Monet, Picasso, Rembrandt, Dali, Warhol, Pollock i da Vinci.

„Mona Mysia”, czyli przygoda w muzeum, chciałby się dodać. Marcin Kozioł robi małe czary i bohaterka jego książki wpada w wir przygody. Będzie miała starcie z karaluchem w czerwonych bokserkach, pozna komara salonowego, zadrży o swój ogonek, będzie zastanawiała się, dlaczego po muzeum przechadza się słoń na szczudłach, spróbuje zjeść serową zupę słynnej marki Campbell's itp. Są to wydarzenia niezwykłe, więc nie ma się co dziwić, że Mona Mysia jest trochę przestraszona. Przyznam, że wolałabym, aby autor przedstawił muzeum jako miejsce radosne i przyjazne, jednak ów niepokój intryguje i zachęca do czytania. Zastanawiamy się, jak ta przygoda się skończy.

W tym „zamieszaniu” przewijają się słynni artyści. Marcin Kozioł nie analizuje ich dzieł, a przedstawia cechy charakterystyczne ich twórczości. Powiem wam, że jest to świetna sprawa. Szczególnie kiedy macie dziecko, które lubi rysować. Jeżeli wrócicie do pierwszego akapitu tego tekstu zauważycie, że mamy tu przekrój różnych artystów i stylów. Zerknijmy jak mysz namalowałby Monet, a jak Picasso. Zachęćmy dzieci do wypróbowania różnych technik, do szukania swojej drogi wyrazu, swojej estetyki.

„Mona Mysia” okazała się strzałem w dziesiątkę, jeżeli chodzi o zainteresowania mojej córki. Mam świadomość, że nie wszystkie dzieci lubią rysować, ale sztuka to nie tylko kredki, pisaki i farby. Być może u was przyjmie się lepienie z gliny, albo robienie zdjęć. Ważne, aby próbować, aby pokazywać dziecku jakie ma możliwości. A Marcin Kozioł pięknie, i w duchu przygody, zaprezentował, jak różne osobowości wpisały się na stałe do historii sztuki.

Podobno myszy uwielbiają ser. Kiedy Mona Mysia widzi litery SER... na miejskim muzeum bez zastanowienia przekracza jego próg. A w środku... Mała bohaterka doświadczy sztuki na własnym ciele. Stanie się częścią prac znanych artystów, takich jak Monet, Picasso, Rembrandt, Dali, Warhol, Pollo...

Rozwiń

Zwiń

Cassandra Clare jest lubianą pisarką wśród czytelników fantasy, a przynajmniej ja odniosłam takie wrażenie. Kiedy wydawnictwo Zysk i s-ka zapowiedziało nowy cykl „Sword catcher”, uznałam, że to dobry moment, aby poznać styl tej autorki. Przenosimy się w nim do królestwa Castellane, gdzie nic nieznaczący chłopiec obejmie wyjątkowo niebezpieczną i odpowiedzialna funkcję, gdzie dwóch królów musi trzymać „sztamę”, gdzie uzdolniona dziewczyna musi walczyć o możliwość rozwoju, gdzie po ulicach spacerują obrzydliwie bogaci i przerażająco biedni.

Jak wypadło moje pierwsze spotkanie z twórczością Cassandry Clare? Nieźle, ale... Autorka bardzo szczegółowo i mozolnie buduje świat z powieści. Wszelkie opisy są bardzo ładnie wplecione w akcje, ale też ją spowalniają. Czytelnik wręcz zadomawia się w Castellane, ale w pewnym momencie pojawi się pytanie o problematykę książki. Intryga kształtuje się płynnie, acz powoli. Myślę, że po przeczytaniu jakiś 40% powieści zaczyna nabierać kształtu. Przyznam, że początek „Strażnika miecza” trochę mnie przytłoczył. Nie powiem, Cassandra Clare wciągała mnie do wymyślonego przez siebie świata, a ja trochę nie wiedziałam na co patrzeć. Jednak nie miałam ani chwili zwątpienia, że chcę brnąć w tę książkę.

Podobne przemyślenia mam a propos bohaterów. Nie są to jakieś wybitne kreacje, ale mają w sobie to coś, że chciałam śledzić ich losy. Na szczególne wyróżnienie zasługuje Kel, czyli tytułowy Strażnik miecza. Kiedy zostaje zabrany z domu dziecka pojawiają się przed nim nowe możliwości, niedostępne dla ludzi jego pokroju. Zawdzięcza on rodzinie królewskiej wiele, jak nie wszystko. Dla księcia jest jak brat. Z drugiej strony jednak, jest im potrzebny do jednego celu i tylko w kontekście tego zadania jego życie jest cenne.

Jakie elementy zajdziemy w powieści „Strażnik miecza”? Mamy tu różnorodny przekrój społeczny bohaterów. Biedni, bogaci, wpływowi i społeczne wyrzutki. Interesujący w tym kontekście jest lud Ashkarów. Członkowie tej społeczności potrafią władać magią, ale ludzie nimi gardzą. Ashkarowie mieszkają w oddzielnej dzielnicy, nie maja pełni praw, muszą ubierać się w określonym stylu. Można powiedzieć, że Castellane nie chce uwolnienia magii, a ci którzy się nią parają są „brudni”.

Wracając do bohaterów, są to w większości ludzie młodzi. Ci bogaci są dość „rozpasani” przez co mogą sprawiać wrażenie „gówniarzerii”, a wątki miłosna są napisane w stylu young adult. Autorka wplata w powieść trochę erotyzmu, co ma za pewne podkreślić i dorosłość bohaterów i ich zepsucie, a także biedę niektórych dzielnic Castellane, aczkolwiek na mnie te fragmenty nie zrobiły wrażenia i, szczerze mówiąc, były zbędne.

Co jeszcze oferuje czytelnikom „Strażnik miecza”? Znajdziemy tu intrygi o charakterze politycznym, walkę o wpływy, wielką przyjaźń, lojalność i ambicje. Czy to dużo? Myślę, że ilość wątków jest przyzwoita, a Cassandra Clare ładnie je splata pozwalając się spotkać bohaterom z różnych zakątków Castellane i pokazać ten świat w całej okazałości.

Suma summarum chyba mogę wam polecić tę powieść. Jest to taka książka, przy której łatwiej wytknąć wady. To jak autorka opisuje Castellane przytłacza. Czytelnik nie jest w stanie zapamiętać wszystkich szczegółów i szybko wyczuwa, że niektóre sceny są zbędne, a dialogi za długie. Tak, ta powieść jest przegadana, ale ma w sobie to coś. Przynajmniej ja to coś dostrzegłam. To coś, co intryguje i karze czytać dalej. Jakiś magnetyzm. Bardzo chciałabym, żeby intryga zarysowała się szybciej, natomiast nie mogę zaprzeczyć, że kiedy ta już zaczyna się kształtować to jest wyraźna, a w fabule nie brak zwrotów akcji.

Cassandra Clare jest lubianą pisarką wśród czytelników fantasy, a przynajmniej ja odniosłam takie wrażenie. Kiedy wydawnictwo Zysk i s-ka zapowiedziało nowy cykl „Sword catcher”, uznałam, że to dobry moment, aby poznać styl tej autorki. Przenosimy się w nim do królestwa Castellane, gdzie n...

Rozwiń

Zwiń

Kim jest tyłowy Kolekcjoner z powieści Daniela Silvy? Odpowiedź na to pytanie otrzymają ci, którzy doczytają tę książkę do końca, natomiast ja mogę wam zdradzić, co takiego będzie w niej zbierane. Pisarz przeniesie nas w świat bogactwa i sztuki. Ci wpływowi pragną tego co najlepsze, najdroższe. Także dzieł najwybitniejszych twórców. Punktem wyjścia dla fabuły jest morderstwo oraz zagrabiony obraz. Dzieło takiego kalibru, że nawet „Autoportret” van Gogha jest przy nim marnym kąskiem. Gabriel Allon, szpieg i konserwator sztuki, zostaje poproszony o konsultacje i odszukanie obrazu.

„Kolekcjoner” zachwyci lub onieśmieli czytelnika rozmachem. To istne „rokoko” powieści kryminalno-szpiegowskiej. Misternie skonstruowana fabuła, która z każda stroną nabiera tempa. Do tego każda ze scen jest wręcz nasycona szczegółami, głównie ciekawostkami na temat malarzy i ich dzieł, ale też miejsca akcji (a jest ich kilka) są rzetelnie przedstawione. Napisałam, że powieść ta albo zachwyci, albo onieśmieli. Nie sposób nie docenić tych wszystkich szczegółów i szczególików, jakie Daniel Silva w niej zawarł. Jest zdecydowanie „na bogato”, co może być też nieco przytłaczająca. Szczególnie w zestawieniu ze światem, do którego przeciętny zjadać chleba nie ma wstępu. Ze światem wielkich pieniędzy, wpływów, blichtru. Powieść „Kolekcjoner” ocieka wiedzą, pięknem, akcją i pieniądzem.

To samo mogę napisać o postaciach. Są wybornie wykreowane, ale jest w nich jakaś egzaltacja. Być może wynika ona z przepychu świata, do jakiego zabiera nas Daniel Silva. Przyjrzyjmy się chociażby głównej postaci, czyli Gabrielowi Allonowi. Szpieg i konserwator, wszechstronny specjalista z zakresu sztuki. Szarmancki, podziwiany, pożądany, z piękną kobietą u boku. Już „bardziej” być nie może. Nie jest już młodzieniaszkiem, jednak autor przekuł jego doświadczenie w ogromny atut. Zresztą wyczuwa się jak dopracowana jest to postać. „Kolekcjoner” to już 23 tom cyklu z tym bohaterem i jeżeli chodzi o powieści o charakterze kryminalnym to na kolejność czytania często przymykam oko, ale aż chce się patrzeć, jak ta postać się kształtowała.

„Kolekcjoner” zachwyci wymagających fanów powieści kryminalno-szpiegowskich. Daniel Silva umiejętnie splata wątek sztuki z wątkiem politycznym zabierając czytelników do najbardziej wpływowych sfer. Jest to autor, który obdarowuje, ale też wymaga od czytelnika. Fabuła jest bardzo misterna, a wszelkie ozdobniki są jej integralnymi częściami. Jeżeli lubicie przepych odnajdziecie się w tej powieści.

Kim jest tyłowy Kolekcjoner z powieści Daniela Silvy? Odpowiedź na to pytanie otrzymają ci, którzy doczytają tę książkę do końca, natomiast ja mogę wam zdradzić, co takiego będzie w niej zbierane. Pisarz przeniesie nas w świat bogactwa i sztuki. Ci wpływowi pragną tego co najlepsze, najdro...

Rozwiń

Zwiń

Marietta, bohaterka powieści M. A. Kuzniar „Północ w Everwood”, to dziewczyna z pasją. Kocha balet, ale jej rodzina uważa go za dziecinne hobby. Jak każe obyczaj, Marietta ma znaleźć dobrą partię na męża i zostać przykładną panią domu. W sąsiedztwie zamieszkuje tajemniczy Drosselmeier, mężczyzna intrygujący i majętny. Wygląda na to, że upatrzył sobie Mariette, ku uciesze jej matki. Ale dziewczyna nie zamierza zrezygnować z marzeń. „Nie może być, jak motyl ze skrzydłami przebitymi stalowymi szpilkami, zakonserwowany i piękny w szklanej klatce, choć jego serce przestało bić”[1] Uciekając przed absztyfikantem Marietta trafia do mroźnego, magicznego Everwood. Początkowo jest zauroczona nowym miejscem, ale po pewnym czasie przekonuje się, że zmieniła jedną złotą klatkę na inną.

Aby opowiedzieć wam, czy ta powieść mi się podobała muszę podzielić ją na kilka części. Początek, kiedy poznajemy Mariettę, jej rodzinę i znajomych jest całkiem obiecujący. Młoda dziewczyna, której rodzice podcinają skrzydła, zaściankowe myślenie dorosłych spętanych obyczajem, ogromna potrzeba buntu – to czyni z Marietty ciekawą postać, wybiegającą poza czas, w jakim żyje. Trochę „zgrzytało” mi, iż rodzice Marietty pogardzają jej pasją, ale pozwalają jej ją rozwijać – opłacają lekcję, urządzają przedstawienie, na którym może pokazać swoje umiejętności. Jest w tym pewna niekonsekwencja, albo złośliwość. Na tym etapie M. A. Kuzniar wprowadza też Drosselmeiera, który na początku jest szarmancki, ale stopniowo zaczyna aspirować do demonicznej postaci. Jest przy nim magia, a my jesteśmy ciekawi jej źródła i tego, jak ją wykorzysta.

W kolejnej części Marietta przenosi się do Everwood. Wydarzenia, które się tu rozgrywają mają być przyczynkiem do głębokiej przemiany bohaterki. „Kiedy znów spotka Drosselmeiera, nie będzie już tą samą uległą panną, którą tak umiejętnie manipulował. Będzie umiała wyrwać się spod jego wpływu”[2]. Niewątpliwie po tym, co przeżyła Marietta nie można być tą samą osobą, ale ta przemiana niezbyt się autorce książki udała. Od początku M. A, Kuzniar kreuje silną osobowość, zdecydowaną walczyć o swoje marzenia. Ja bym powiedziała, że doświadczenia z Everwood tylko bohaterkę wzmocniły, a bezpośrednia motywacja do podjęcia pewnych kroków pojawiła się raczej w finale.

Everwood ma być miejscem otoczonym magią. Niestety perspektywa, jaką przyjęła M. A. Kuzniar, nie pozwala nam dobrze poznać tego miejsca. Centrum wydarzeń jest Marietta, która przez większość czasu pozostaje w jednym miejscu i pędzi dość nudny żywot, chociaż naznaczony groźbami. „Ten niezmienny rytm dnia zapewne doprowadziłby Mariettę do utraty zmysłów (…)”[3]. Cóż, mnie prawie doprowadził. I to był cios dla tej powieści. Zamiast grozy, dramaturgii autorka serwuje nam pogaduszki i ciuszki. M. A. Kuzniar bardzo lubi opisy strojów i wnętrz. Na początku jest to może nawet ładne, szczególnie, że w baśniowej krainie panuje osobliwa moda, jednak autorka przesadza. Akcja ginie pośród satyny i jedwabiów. Jest tu mnóstwo elementów, o których można opowiedzieć, postaci, które można rozwinąć i boli mnie, że przegrały z kolejną balową suknią.

Dla przykładu mamy dwóch świetnych antagonistów. Jednym z nich jest wspomniany już Drosselmeier, drugim król Gelum, który sprawuje okrutne rządy w Everwood. Te postacie wprowadzają fajny element grozy, który jest mile widziany w baśniach dla dorosłych, natomiast nie mają dużego pola do popisu. Myślę, że powieści zrobiłoby dobrze, gdyby ci bohaterowie mogli szerzej pokazać swoje moce i gdybyśmy lepiej poznali ich motywację. Bo owa została sprowadzona do „bo tak chcę”.

Kiedy dotarłam do finału miałam już wyrobione zdanie na temat „Północy w Everwood” i wydarzenia zamykające książkę go nie zmieniły. Można powiedzieć, że autorka ani się nie pogrążyła, ani nie uratowała swojej książki.

Jak mogę się domyślać „Północ w Everwood” miała być baśniową opowieścią o walce z normami społecznymi. Głowna bohaterka miała zerwać łańcuchy i odrodzić się niczym feniks. Założenie piękne, natomiast zaginęło ono gdzieś w toku fabuły. Książkę czyta się dość sprawnie, ale bliżej jej „babskiego czytadła”, które ma bawić niż do powieści społeczno-fantastycznej. Bardzo wąska perspektywa skupiona na głównej bohaterce, obszerne opisy wyglądu, watek miłosny, wątpliwa logika niektórych wydarzeń, czy zachowań bohaterów, niewykorzystany potencjał miejsca akcji i niektórych postaci – to wszystko sprawia, że „Północ w Everwood” ma wyłącznie walor rozrywkowy.

[1] M. A. Kuzniar, „Północ w Everwood”, przeł. Małgorzata Stefaniuk, wyd. Albatros, Warszawa 2022, s. 21.
[2] Tamże, s. 251.
[3] Tamże, s. 285.

Marietta, bohaterka powieści M. A. Kuzniar „Północ w Everwood”, to dziewczyna z pasją. Kocha balet, ale jej rodzina uważa go za dziecinne hobby. Jak każe obyczaj, Marietta ma znaleźć dobrą partię na męża i zostać przykładną panią domu. W sąsiedztwie zamieszkuje tajemniczy Drosselmeier, męż...

Rozwiń

Zwiń

Zabiorę was dziś do bardzo dziwnego muzeum. Oprowadzać nas po nim będą Ząb Mądrości i Znikająca Nerka. Ci przewodnicy mogą już nam coś powiedzieć o charakterze odwiedzanego miejsca. Przyjrzymy się w nim ludzkiemu ciału, ale nie temu jak funkcjonuje, a jego niepotrzebnym elementom, bo i takie mamy. Nasze ciało to swoiste muzeum ewolucji. Oglądając różne kikuty i szkorbuty możemy się wiele dowiedzieć o naszym pochodzeniu i o tym, jak człowiek zmieniał się na przestrzeni lat.

Rachel Poliquin w książce „Muzeum dziwacznych pozostałości w ciele” w bardzo oryginalny sposób opowiada o ewolucji. Zachwycamy się jaka to natura jest mądra i jak wszelkie organizmy dostosowują się do warunków w jakich przyjdzie im żyć. Niewątpliwie, jednak w przyrodzie nic nie ginie. I na to właśnie zwraca uwagę autorka książki. Pierwszy przykład z brzegu. Weźmy naszego przewodnika, czyli Ząb Mądrości. Pewnie niektórym z nas przysporzył wiele bólu przy wyrastaniu i wyrywaniu. Można na niego psioczyć, ale jest on symbolem tego, jak zmieniało się to co człowiek spożywa, a co za tym idzie wygląd ludzkiej szczęki.

Bardzo podoba mi się takie przewrotne podejście do tematu ewolucji. Niby z przymrużeniem oka, ale merytorycznie. Jednak to „z przymrużeniem oka” jest atrakcyjne dla dzieci. Czkawka, kość ogonowa, pomarszczone palce, włosy na nogach – przy niektórych hasłach młody czytelnik może będzie chichotał. Niech się śmieje w głos. Nauka jest zabawna.

Zabiorę was dziś do bardzo dziwnego muzeum. Oprowadzać nas po nim będą Ząb Mądrości i Znikająca Nerka. Ci przewodnicy mogą już nam coś powiedzieć o charakterze odwiedzanego miejsca. Przyjrzymy się w nim ludzkiemu ciału, ale nie temu jak funkcjonuje, a jego niepotrzebnym elementom, bo i tak...

Rozwiń

Zwiń

Dziś mam dla was prawdziwą gratkę dla młodych miłośników literatury grozy. Phil Hickes napisał świetny horror dla dzieci – a raczej młodszej młodzieży, bo to książka dla grupy wiekowej 10+ – a jego tytuł brzmi „Aveline Jones i duch z Malmouth”. Autor wykorzystuje w nim motyw lokalnej mrocznej legendy i duszy, która z powodu nienawiści nie może odejść w spokoju.

Tytułowa Aveline jest zmuszona spędzić kilka dni u ciotki w Malmouth. Nie jest tym zachwycona. Ciocia Lilian jest chłodną osobą, a małe miasteczko na wietrznym wybrzeżu nie oferuje zbyt wielu atrakcji – właściwe żadnych. Dziewczynka postanawia umilić sobie czas czytaniem. Uwielbia opowieści o duchach i odwiedza antykwariat, w poszukiwaniu ciekawych książek. Trafia na zbiór opowiadań, który kiedyś należał do dziewczynki, która zaginęła w tajemniczych okolicznościach. Wokół samej Aveline zaczynają dziać się dziwne rzeczy i dziewczynka czuje niepokój. Nawet nie przypuszcza z jakimi mocami przyjdzie jej się zmierzyć.

Jestem pod wrażeniem klimatu tej powieści. Myślę, że nie jeden dorosły fan literatury grozy mógłby go docenić, więc w kategorii literatura dziecięca można uznać, że to dość mocna rzecz, ale nie zapominajmy, że tu chodzi o to, aby wystraszyć czytelnika. Autor konsekwentnie kreuje miejsce akcji, jako dziwne, tajemnicze, mroczne. Deszczowa pogoda, która nie sprzyja wychodzeniu z domu i sprawia, że miasteczko wydaje się opustoszałe. Ulice przyozdobione przez osobliwe kukły. Stary, skrzypiący dom nad brzegiem morza, na którego oknach osadza się sól. Każdy fan horrorów wyczuje, że to musi być nawiedzone miejsce.

Potem pojawia się zagadka kryminalna, czyli co przydarzyło się poprzedniej właścicielce książki, a jej kulminacją jest wyjątkowo mroczny finał. Nie jest brutalnie, ale zjawa, która opisał Phil Hickes i to jak to zrobił wywołała ciarki na moich plecach.

Jest tu kilka szczegółów w fabule, do których można się przyczepić (np. dlaczego jeden duch może pojawiać się kiedy chce, a inny tylko w określone dni), natomiast trzeba docenić jej konstrukcje. Phil Hickes bardzo sprawnie opowiada tę historię: wprowadzenie, przedstawienie problemu i zawiązanie intrygi, odpowiedzi, brawurowe zakończenie. Tu nie ma ma miejsca na zbędne elementy. Autor prowadzi fabułę w najprostszy z możliwych sposobów, co w tym przypadku uważam za atut. Dobre tempo sprzyja utrzymaniu niepokoju czytelnika, co jest ważne w literaturze grozy.

Czy jest zbyt na horrory dla dzieci? Skoro taka książka jak „Aveline Jones i duch z Malmouth” została wydana to przypuszczam, że tak. Myślę, że duchy na swój sposób fascynują młodych ludzi. Kto na koloniach nie brał udziału w opowiadaniu strasznych opowieści przy latarce, niech pierwszy rzuci kamień. Myślę, że ta książka jest dobrą odpowiedzią na ich „potrzebę strachu”. Sprawnie napisana i wywołująca ciarki na plecach. Chciałabym napisać, że polecam, ale potem będziecie mieli pretensje o nocne koszmary, więc zakończę stwierdzeniem, że „Aveline Jones i duch z Malmouth” to fascynująca propozycja dla młodych miłośników powieści o duchach.

Dziś mam dla was prawdziwą gratkę dla młodych miłośników literatury grozy. Phil Hickes napisał świetny horror dla dzieci – a raczej młodszej młodzieży, bo to książka dla grupy wiekowej 10+ – a jego tytuł brzmi „Aveline Jones i duch z Malmouth”. Autor wykorzystuje w nim motyw lokalnej mrocz...

Rozwiń

Zwiń

Bogowie to istoty o ogromnej mocy, jednak nie są niezniszczalni. Ich żywot zależy od wiary ich wyznawców. Kiedy prześledzimy historię wierzeń różnych rejonów Ziemi znajdziemy mnóstwo istot, których imię odeszło w niebyt. Bohater powieści (a właściwie cyklu książkowego, bo opowiadam wam o otwierającym go tomie) „Droga bogów”, o znamiennym imieniu Aron, wyrusza w podróż podczas której spotka te dawno zapomniane stworzenia i spróbuje przywrócić ich pamięci.

Zatrzymajmy się chwilę przy głównym bohaterze, bo jest dość interesujący. Wyczuwamy od niego jakąś melancholię. Momentami emanuje brakiem chęci życia niczym osoba w depresji, aby za chwilę z wielką energią podejmować kolejne wyzwania. Chęci ma duże, ale nie jest klasycznym niezniszczalnym bohaterem. Znaczy otrzymał dar nieśmiertelności, bo gdyby nie on to książka skończyłaby się po kilkunastu stronach. Sam siebie określił „czystą emanacją pecha”[1]. W tym wszystkim to jest spójna postać, której chce się towarzyszyć. Może się mylę, ale czuję, że jest ona bliska autorowi książki.

Osobliwy jest również styl powieści. Krystian Gadomski łączy doniosły język z potocznym. To wspaniale pasuje do charakteru Arona. Wrażliwość, oczytanie, wiedza, refleksyjność, a przy tym nie zapominamy, że mamy do czynienia z młodym, współczesnym człowiekiem.

Te dwa elementy czynią tę powieść wyjątkową, jednak dość mocno spychają fabułę na drugi plan. Pisarz zebrał tu istoty z mitologii słowiańskiej, nordyckiej i japońskiej, także miłośnicy dawnych wierzeń „poszaleją”. Natomiast tempo akcji jest pełne sprzeczności, jak główny bohater. Dzieje się dużo, ale czy jest dynamicznie? Język jakim Krystian Gadomski posługuje się w „Drodze bogów” owo tempo spowalnia. W niektórych momentach utrudniał mi też „załapanie” ciągu przyczynowo skutkowego. Dla przykładu spójrzmy na okoliczności, w jakich Aron przenosi się do czasów dawnych bogów. Pojawia się przed nim jakiś anioł. Chwilę rozmawiają o „życiu, trwaniu, przemijaniu”. Nagle główny bohater stwierdza: „Chciałbym być już na zawsze wolny i jednocześnie zobaczyć przeszłość”[2]. Po czym dochodzi do wniosku iż: „Większej głupoty nie mogłem teraz jebnąć (…)”[3]. Ale „jebnął” i anioł stwierdza, że spoko, niech leci w przeszłość i działa. Te cytaty fajnie pokazują ten donośny i potoczny miks językowy, jaki zastosował tu pisarz. Natomiast ja chciałam zwrócić uwagę, że jako czytelnik nie umiem w tym momencie stwierdzić „gdzie?”, „na co” i „po co” główny bohater się wybiera, co na etapie wprowadzania do świata powieści jest dezorientujące.

Krystian Gadomski zaprosił czytelników do wielkiej bańki swojej wyobraźni. Jaki już wcześniej mimochodem wspomniałam, czuję, że włożył on do tej książki dużo siebie i tak zostawił. Odbiorca trochę został sam ze sobą w eksplorowaniu tego świata. Jak Aron sam to określił” „Czuję powiew wiatru spoza granic czasu”[4]. Kto jest chętny poczuć go na swej twarzy? Kto jest gotowy zagłębić się w fantazję debiutującego pisarza. „Droga bogów” to pełne przygód, acz spokojne fantasy. Jeżeli kochacie spotykać w literaturze istoty z różnych mitologii podejmijcie się tej „wędrówki”.

[1] Krystian Gadomski, „Droga bogów. Tom I”, wyd. Book Edit, 2023, s. 320.
[2] Tamże, s. 12.
[3] Tamże.
[4] Tamże, s. 14.

Bogowie to istoty o ogromnej mocy, jednak nie są niezniszczalni. Ich żywot zależy od wiary ich wyznawców. Kiedy prześledzimy historię wierzeń różnych rejonów Ziemi znajdziemy mnóstwo istot, których imię odeszło w niebyt. Bohater powieści (a właściwie cyklu książkowego, bo opowiadam wam o o...

Rozwiń

Zwiń